Archief voor categorie: Nieuws

Koning Willem-Alexander heeft gisteren – digitaal – de opening verricht van het Brabants Kloosterjaar. In 2021 vieren vier kloosters feest: de zusters Clarissen zitten 300 jaar in Megen (wat toen nog bij Brabant hoorde), de orde van de Norbertijnen werd 900 jaar geleden opgericht, de Norbertinessen in Oosterhout bestaan 750 jaar en de Kruisheren zetelen al 900 jaar lang in Sint Agatha. Reden voor de provincie om dit jaar het kloosterleven in Brabant in het voetlicht te zetten. Er wordt een 330 km lange wandelroute langs kloosters uitgezet, er komt een theatershow waarin een nieuwe orde wordt gesticht en worden verhalen opgehaald bij kloosterlingen die in een podcast worden verwerkt. In een van de podcasts komt het verhaal van zr. Antonette van Uden aan de orde, een van onze Zusters van Liefde.

Op Brabants Kloosterleven kunt u meer lezen over het jaarprogramma. Hier kunt u ook de opening terugkijken; zeer de moeite waard.

We kijken terug op een zwaar jaar. We zijn allemaal hard geraakt door het virus en de beperkingen die de pandemie ons oplegt, zijn nog lang niet voorbij. Er zijn veel mensen in nood, op drift, op zoek naar een onderkomen, voedsel, werk. Noden die om een helpende, barmhartige hand vragen. Waar wij als zusters kunnen, reiken we die barmhartige hand. Waarbij we Maria, moeder van Barmhartigheid, vragen om ons daarin dagelijks tot voorbeeld te zijn.

Wat het nieuwe jaar ons brengt? Had ik maar een kristallen bol… Zeker is dat ook 2021 veel van ons zal vragen, van onze moed en veerkracht om het onverwachte tegemoet te treden. We zullen weer geliefde zusters verliezen, zullen dingen moeten loslaten. Maar zeker is ook dat er – zoals dat in het voorbije jaar toch ook het geval was – mooie dingen op ons pad zullen komen waar we dankbaar voor zijn. Dat we met liefde, aandacht voor elkaar en grote inzet van onszelf en onze medewerkers van 2021 een goed jaar gaan maken. Het zal weer lente worden, de zon zal opnieuw haar warmte en licht geven. Laten we blijven omzien naar elkaar, van betekenis zijn voor elkaar en voor iedereen die op ons pad komt. Warmhartig (het woord van 2020) én barmhartig.

Dit is een samenvatting uit de nieuwjaarsrede van 5 januari, door zr. Marie-Thérèse Brinkmann, provinciaal overste.

“VOORBIJ DE VERHARDING – over polarisatie en solidariteit”, is de titel van de toespraak van de bisschop. “Dit jaar vieren wij het geboortefeest van de Heer in bijzondere omstandigheden. Het jaar dat bijna achter ons ligt, zal ongetwijfeld worden herinnerd als het jaar van het virus; een onzichtbaar virus houdt heel de wereld in de greep. En de gevolgen zijn enorm: medisch, sociaal en economisch”, opende de bisschop. Lees hier zijn complete kerstboodschap:  VOORBIJ DE VERHARDING – over polarisatie en solidariteit – Bisdom van ‘s-Hertogenbosch (bisdomdenbosch.nl)

 

Allerheiligen is het feest van alle heiligen. Daar zijn grote namen bij en heiligen die niemand meer kent. Het is ook het feest van de kleine heiligen die je heel goed hebt gekend, omdat het gaat om mensen die in hun leven iets van God zichtbaar hebben gemaakt: een medezusters, een zus of een oom, een lieve vriendin. Die mensen zijn voor ons heiligen. Als we onze geliefde overleden heiligen in herinnering roepen en bij de naam noemen, vallen Allerheiligen en Allerzielen samen.

Het is herfst. De bladeren vallen van de bomen. Nog wat nachtvorst, een stevige storm en het grootste deel van de bomen zal kaal zijn. De vergankelijkheid is voelbaar en zichtbaar, niet alleen in de natuur, maar ook onder ons. Bij het feest van Allerheiligen dacht ik aan Theresia van Lisieux. Toen zij zalig werd verklaard, merkte een van haar medezusters op: “Theresia zalig? Ze heeft niets buitengewoons gedaan.”

De maandag na Allerheiligen vierden we Allerzielen, een feest van verbondenheid. We voelen ons verbonden met wie van ons zijn heengegaan. tijdens hun leven hoorden ze bij ons en ook nu, na hun overlijden, horen ze bij ons. Er zijn gevoelens die door de dood niet veranderen en niet verdwijnen. Wij hebben hen gekend: onze familie, onze medezusters, onze vrienden. We hebben ons leven met hen gedeeld.

Onze overleden dierbaren hebben hun weg al voltooid en hun bestemming bereikt. Omdat we geloven in een God die liefde is, wiens naam is “Ik zal er zijn’, durven we ons in vertrouwen aan Hem over te geven. We geloven dat het leven niet eindigt met de dood; het gaat door, al weten we niet hoe.

Maar we zijn ook mens; als we een dierbare moeten missen, is dat een groot verdriet. Het is niet eenvoudig om iemand die je nabij is los te moten laten. Die pijn draag je met je mee, als gevoel en als herinnering. Een tijd lang wordt dit verdriet een deel van je leven. Om de dood te verwerken en verlies een plaats te kunnen geven, hebben we elkaar nodig. En God.

Allerheiligen is het feest van alle heiligen. Daar zijn grote namen bij en heiligen die niemand meer kent. Het is voor mij ook het feest van de kleine heiligen die je heel goed hebt gekend, omdat het gaat om mensen die in hun leven iets van God zichtbaar hebben gemaakt: een medezusters, een zus of een oom, een lieve vriendin. Die mensen zijn voor ons heiligen. Als we onze geliefde overleden heiligen in herinnering roepen en bij de naam noemen, vallen Allerheiligen en Allerzielen samen.