Als de onheilspellende coronacrisis op enig moment achter ons ligt, laat er dan – naast het intense verdriet om alle slachtoffers – één ding zijn dat we niet vergeten: de overweldigende golf van hulp en steun die door ons land rolt. Een golf van saamhorigheid, zo mogen we het wel noemen.
Lotte Jensen, hoogleraar literatuur- en cultuurgeschiedenis, schreef deze week in de krant: “Rampen maken geen onderscheid naar afkomst of religie of sekse”. En: “Dat je allemaal in hetzelfde schuitje zit, zorgt voor saamhorigheid en bereidheid om elkaar te helpen.” Dat is precies wat we nu zien gebeuren. We moeten afstand tot elkaar houden, maar ondanks dat zoeken we op allerlei manieren verbinding.
Muzikanten musiceren bij verzorgingshuizen om de bewoners wat verlichting te brengen in deze stille tijd. Koks bereiden maaltijden voor mensen die hun huis niet uit kunnen. Duizenden zorgmedewerkers zetten zich dag en nacht in om de vele zieken te verzorgen en te ondersteunen. Priesters, dominees, pastorale werkers verzorgen vieringen in lege kerken en kapellen die door middel van videokanalen gevolgd worden en die troost en hoop bieden. Onze paus Franciscus gaf de wereld de zegen Urbi et Orbi in een prachtige meditatieve viering, waarin hij ieder van ons liet nadenken over de woorden uit het evangelie: “Wees niet bang, God zorgt voor ons.” Ook in deze onrustige periode in de hele wereld.
Zo gaat het ook in Tilburg, Arnhem en Heeten, waar bijna al onze zusters wonen. Zusters maken elkaar blij met een mooi artikel of een boek. Briefjes en kaartjes gaan heen en weer. De contactpersonen en mantelzorgers zorgen voor bijna alles wat we nodig hebben. De bel gaat en er worden viooltjes afgegeven of tulpen. Het pastorale team zorgt voor een prachtige, inspirerende tekst. In de binnentuin van Mater Misericordiae laat een groepje jonge mensen vrolijke muziek horen.
Geen gezamenlijke koffie, geen maaltijd samen en geen vieringen in de kapel. Wel zieke zusters, zusters die besmet zijn en zusters die zijn overleden. Maar gelukkig dus ook een heel sterk gevoel van verbondenheid. Dát houdt ons op de been.
Mede namens mijn collega’s van het Provinciale bestuur Marie-Thérèse en Celine wil ik graag onze medewerkers bedanken die in deze moeilijke periode trouw en hard voor ons werken, zowel in Tilburg, Arnhem als in Heeten. Ook veel dank aan alle zusters die gehoor geven aan de regels die er momenteel zijn, ook al zijn ze niet altijd makkelijk om na te leven. We weten samen dat in deze tijd regels wel noodzakelijk zijn.
Ik wens ieder van u een stemmige Goede Week toe en een Zalig Pasen. Geen vieringen in de kapel, maar wel Goede Week- en Paasvieringen op de televisie.
Zr. Mariëtte Kinker
